kosonia1987 ♀

Cała historia wydarzyła się rok temu, jednak dopiero teraz zdecydowałem się o tym napisać. Tak więc:
To były wakacje, przyjechałem do Warszawy(Często w niej bywam tylko w innych celach niż turystycznych). Nocleg miałem na Sadybie, więc trochę daleko od samego centrum. Budzę się rano w celu odwiedzenia Centrum Nauki Kopernik, wsiadam w 131 i jedziemy do Dw. Centralnego. W momencie gdy dojechałem nie wiedziałem dokładnie jak dotrzeć do upragnionego Centrum Nauki, więc podszedłem do jednego ze stojących autobusów by zapytać kierowcy jak mam dojechać. Młody i miły kierowca od razu mi odpowiedział. Po chwili odszedłem kupić bilet do automatu trochę dalej od autobusu, odwracam się i co widzę? Uprzejmego Pana kierowcę który przyszedł naprawić swój błąd, gdyby nie to to prawdopodobnie czekałbym z pół godziny na ten autobus, a tak to szybko i sprawnie poszedłem na Grzybowską i już po 10 minutach byłem u celu. Więc bardzo dziękuje uprzejmemu kierującego autobusem MAN Lion's City G może pamiętasz jak to pod koniec Lipca tłumaczyłeś jakiemuś kolesiowi jak ma dojechać do Centrum Nauki Kopernik, to jeszcze raz dziękuje :)

MZA Warszawa

Założyłam konto na tym serwisie tylko z jednego powodu, żeby podziękować pewnemu chłopakowi, który mam nadzieję to przeczyta, albo ktoś z Jego znajomych mu to przekaże! :)

Sytuacja miała miejsce w centrum Zabrza, paręnaście metrów od dworca autobusowego (Zabrze Goethego). Trochę ponad miesiąc temu mój tata wracał z pracy do domu. Szedł w dół ulicą Goethego i poczuł się słabo. Na szczęście w tamtym miejscu znajdują się ławki, więc mógł na chwilę przysiąść. Niestety zaczęło mu się kręcić w głowie, więc osunął się z ławki do tyłu (nie mają oparć) i nie był w stanie się ruszyć. Mijało go co najmniej kilkanaście osób, lecz nie reagowały na prośby o pomoc. Po około kwadransie, gdy tata tracił już przytomność pojawił się ON, nie czekał na prośby o pomoc, tylko podniósł tatę, usadził na ławce, siadł obok i go podtrzymywał przed upadkiem, podczas gdy wzywał pomoc (chyba miał bezpośredni numer zapisany w telefonie) i z pogotowia ratunkowego, które znajduje się na tej samej ulicy nadjechała karetka, w ciągu niespełna dwóch minut udzielono tacie niezbędnej pomocy i zabrano do szpitala! Uratowałeś życie mojemu tacie!! Jestem Ci ogromnie wdzięczna!

Z tego co zapamiętał tata, to był to chłopak mniej więcej 20-25 letni, bardzo wysoki, w grubym czarnym swetrze, ciemnych jeansach i miał okulary w grubej czarnej oprawie. :)

Znalazłam na forum mieszkańców Zabrza, że chłopak bardzo podobny do opisywanego (jestem niemal pewna, że ten sam :D), wspominany jest także w innych sytuacjach:
- pomógł w tym roku uratować życie także innej osobie. Było to przed dworcem PKP, również w Zabrzu. Sam został wtedy okradziony z zakupów, podczas gdy reanimował pewnego starszego pana (nie rozumiem tego świata :/). Również tamta historia zakończyła się dobrze! :)
- odwiedzał dzieci z zabrzańskiego Domu Dziecka i się z nimi bawił, kiedy tylko miał czas! :)
- jako wolontariusz pomaga w dziecięcych hospicjach i odwiedza oddziały dziecięce w wielu szpitalach w województwie!! :D

Jeszcze raz dziękuję Ci z całego serca, cała moja rodzina także!! Zabrze powinno być dumne, że ma takiego anioła stróża! Twoja dziewczyna (o której wspominają dzieciaki na forum :)) musi być wyjątkową osobą i zapewne jest z Ciebie dumna :) życzę wam wszystkiego dobrego i dużo szczęścia! :D

anioł pomoc wolontariusz

Jestem tu nowa, więc w razie czego proszę o wyrozumiałość.

Jakieś dwa dni temu, ja i moja przyjaciółka pojechałyśmy do biblioteki, a gdy zostało nam trochę czasu do autobusu- około 40 minut, siadłyśmy sobie na ławce.
Jako, że robiło się coraz bardziej parno po prostu siadłyśmy i postanowiłyśmy poczytać książki. Siedzimy już dobre 20 minut z głowami w książkach, gdy nagle idzie koło nas dwoje starszych ludzi. Jakaś pani i jakiś pan.[P]

Nagle ten pan, który dreptał takim energicznym krokiem, z teczką w ręce, z okularami na nosie odwraca się:
- Dzieeewczynki! bardzo dobrze, czytacie publiczne! bardzo dobrze, bardzo! dowidzenia, dziewczynki.

Zaskoczona byłam, moja koleżanka też, patrzymy się na siebie i w śmiech i po prostu serce mi się stopiło. To było takie miłeee :)

Jest to historia z lat 50-tych opowiadana przez moją mamę.
We wsi w której mieszkała zapalił się dom, a od niego stodoła. Przyjechała straż pożarna, gasi, wokoło pełno gapiów, aż tu nagle gospodarz łapie się za głowę i zaczyna krzyczeć "Ludzie, w stodole za belką jest granat".
Wszyscy skamienieli, część wsi była jeszcze drewniana, kryta strzechą, gdyby wybuch rozniósł żar po okolicy...
Strażacy stanęli, nie wiedzieli, co robić.
Z tłumu wyskoczył 16-o letni chłopak, wypytał gospodarza, gdzie dokładnie schował pamiątkę z wojny, po czym wbiegł do płonącego budynku i za chwilę oddał granat dowódcy strażaków.
Później wrócił jeszcze do środka i wyprowadził stojącą w stodole "Warszawę".
Mieszkańcy wsi podobno chwalili się później po okolicy, że mają u siebie bohatera :-)

Dzisiejszy dzień był męczący. Pobudka o 5, oddelegowanie faceta na zajęcia i całodzienne oprowadzanie kolegi z drugiego końca Polski po moim mieście. Kiedy w końcu wpakowałam znajomego do busa, była godzina 21.30 a ja myślałam już jedynie o łóżku. Zdecydowałam się więc na przejazd pociągiem Kolei Dolnośląskich, który skracał moją podróż do domu z 45 minut do 16. Nie wiem jak i kiedy, ale w owym szynobusie przysnęłam... Obudziłam się stację za miastem, a pociąg powrotny miałam dopiero godzinę później...

I tu chciałabym bardzo serdecznie pozdrowić konduktora owego pociągu powrotnego do którego przyszłam kupić bilet. Kiedy ten pan dowiedział się że przespałam swoją stację, czekałam godzinę i jadę tylko jeden przystanek, zlustrował mnie wzrokiem i powiedział do mnie (chyba widząc we mnie obraz zmęczonej nędzy i rozpaczy) "A kysz, a kysz mi stąd" i puszczając do mnie oczko wygonił mnie na moim dworcu z pociągu nie pobierając opłaty :)Jeszcze raz dziękuję!!!

pociąg

Historia krótka, wydawałoby się, że powinna być oczywista, ale różnie to bywa.
Przełom marca i kwietnia tego roku, Warszawa.
Wracałam sobie przed południem spokojnie autobusem, słuchając radia, z głową gdzieś w chmurach. Nagle poczułam mrowienie. Po kilku minutach straciłam czucie w rękach i w twarzy. Nie mogłam otworzyć buzi. Palce powykrzywiane w dziwnych kierunkach, nie mogę złapać tchu.
Wysiadłam z autobusu na przystanku Marszałkowska, może to stres? Powoli zaczynałam tracić oddech i świadomość, postanowiłam zadzwonić na po pogotowie. Nie byłam w stanie wcisnąć trzech dziewiątek, palce odmawiają posłuszeństwa.
Zapytałam na przystanku dziewczynę, czy może mi pomóc. Zadzwoniła, karetka miała być w ciągu godziny (w tym dniu był jakiś bieg masowy i zablokowano pół miasta).
Może to śmiesznie zabrzmi, ale byłam święcie przekonana, że umieram. Ciało powykrzywiane w różne strony, brak czucia w kończynach, puls niemal 200, problemy z oddychaniem, gwiazdy przed oczami itp.
Zebrała się grupa dziewczyn, które się mną zaopiekowały - torby pod głowę, wlewały wodę do ust, uspokajały, żartowały i głaskały po głowie. Czułam się bezpiecznie, dzięki rozmowie ustabilizowałam oddech i krążenie.
Cały czas do mnie mówiły, uciekały im autobusy, a one zostały. Dałam radę tylko dlatego, że były.
Podjechała karetka, okazało się, że mam jakieś zaburzenia wchłanialności minerałów i potas na zerowym poziomie. Na granicy udaru lub zatrzymania akcji serca. Bateria podanych dożylnie leków. Przez swoje odchudzanie i imprezowy tryb życia.
Kimkolwiek jesteście i gdziekolwiek się teraz znajdujecie dziewczyny, dziękuję. Obyście w złych momentach swojego życia też wpadły na takie anioły.

autobus choroba pierwsza pomoc anioły

Dziękuję Panu, który pomógł mi pewnej zimy. Miałam 6 lat i mama odwiozła mnie rowerem do szkoły. Było piekielnie zimno, a droga była bardzo śliska. Nie mieliśmy wtedy jeszcze samochodu. Mama szła przodem prowadząc rower, ja dreptałam za nią powoli. Nagle zatrzymałam się i nie byłam w stanie zrobić kroku na śliskiej powierzchni, strasznie bałam się upadku. Nie ruszałam się mimo nawoływania mamy. Wtedy pojawił się ten Pan - przechodząc obok mnie po prostu złapał mnie mocno za rękę i poprowadził po zamarzniętej kałuży, następnie puścił moją dłoń i bez słowa poszedł dalej.
To było tak dawno temu, a wciąż pamiętam ten uścisk... Bardzo Panu dziękuję za uratowanie małej dziewczynki :)

Chciałam pozdrowić chłopaka, na oko 17 lat, licealista. Było zimno i szaro, Ty przysiadłeś się do mnie na przystanku, powiedziałeś że jest strasznie zimno. Od niechcenia potwierdziłam. Wtedy usłyszałam "to poczekaj chwilkę", poszedłeś do budki, wróciłeś z gorącą herbatą dla mnie :)
Chwilę pogadaliśmy, jednak przyjechał mój autobus i musiałam jechać. Nawet nie zdążyłam spytać Cię o numer telefonu. Herbata choć z budki była naprawdę dobra i rozgrzała mnie ;)

Jeszcze raz bardzo dziękuję!

herbata chłopak autobus mpk

Chciałabym podziękować pewnemu panu, który lata temu pomógł memu tacie podczas zamieci śnieżnej. Było bardzo ślisko, widoczność zerowa, zima jak zwykle zaskoczyła kierowców, ale nie o to chodzi. Tata wracał ze szkoły (robił w tamtym czasie zaocznie maturę). Niefortunnie wjechał w oblodzoną wyrwę w drodze i wylądował busem (mercedes benz dosyć spory) w rowie. Nikt, ale to nikt nie chciał podjąć się holowania bo auto duże, bo ciężkie bo nie mają czasu (mimo, że wszyscy i tak poruszali się w żółwim tempie). Zatrzymał się jeden Passat. Kierowca wysiadł. Bez słowa zaczepił linkę i pomógł wydostać busa z rowu pełnego śniegu. Po czym odczepił linkę życzył szerokiej, drogi i odjechał w nieznane.

Chciałabym również zwrócić uwagę na to, by pomagać sobie podczas jazdy w ciężkich warunkach. Każdy ma swoje życie, ale miło pomóc. :) Może czekają na kierowcę małe dzieci, które wyglądają powrotu taty z nosami wlepionymi w zimną szybę okna?