Carrotka

Trzy lata temu miałam poważny wypadek w wyniku którego musieli mi złamaną nogę poskładać do kupy operacyjnie i odłamy ustabilizować śrubą, którą można spokojnie używać do skręcania wersalek. W dodatku kończyna tak nieszczęśliwie połamana, że miałam rozwalony staw kolanowy (nasada kości piszczelowej rozleciała mi się i częściowo została zmiażdżona).

W efekcie tego o kulach poruszałam się bite pół roku. Któregoś dnia postanowiłam odwiedzić koleżankę. Mieszka w wieżowcu na dziewiątym piętrze... Pech chciał, że była awaria windy... Ja uparta postanowiłam wejść o kulach aż na dziewiąte piętro... Na piątym piętrze zwyczajnie ręce mi wysiadły (nie mogłam w ogóle stawać na chorą nogę, więc całe 65 kg masy ciała+5 kg ubrań i torebki z zawartością dźwigałam na rękach) i zziajana, zlana potem przystanęłam, żeby odpocząć tym razem na o wiele dłużej niż minutę-dwie, totalnie wyczerpana...
W pewnym momencie schodziło dwóch chłopaków na dół. Na oko w moim wieku... Gdy zobaczyli mnie, zapytali czy wszystko w porządku. Odpowiedziałam zgodnie z prawdą, że tak i muszę chwilę odpocząć bo się zmęczyłam idąc na górę o kulach. Zapytali mnie na które piętro idę. Gdy odpowiedziałam, nawet mnie nie zapytali czy jakoś pomóc. Jeden z nich wziął mnie na ręce i zaczął wnosić po schodach a drugi powiedział, że się zamienić ma z nim w połowie drogi. I tak oto dwóch sympatycznych chłopaków pomogło mi, co bardzo wiele dla mnie znaczy. Tym bardziej, że zaczęłam już wątpić w to, czy dojdę na górę o własnych siłach.

Tacy ludzie jak ci sympatyczni sąsiedzi mojej koleżanki przywracają mi wiarę w ludzi i jestem bardzo wdzięczna za pomoc.

Podróż na 9 piętro o kulach pieszo.