Swego czasu, gdy studiowałem jeszcze w Siedlcach (spiesząc z wyjaśnieniem, obecnie studiuję zupełnie gdzie indziej), gdy biegałem po parku, jeden z dwóch moich telefonów uciekł mi z kieszeni. Zorientowałem się dopiero po dłuższym czasie. I w sumie można mówić tu zarówno o piekielności, jak i wspaniałości pewnych osób.

Gdy zgubiłem telefon, początkowo zacząłem go szukać, czyli po prostu przebiegłem trasę jeszcze raz. Gdy to nie poskutkowało, jedynym rozsądnym rozwiązaniem wydało mi się wykonanie połączenia na zagubiony numer. Okazało się to strzałem w dziesiątkę, ponieważ dodzwoniłem się do miłej dziewczyny, z którą umówiłem się po odbiór telefonu, w sumie w ostatniej chwili, bo wyjeżdżała do rodziców (chyba, nie pamiętam już dokładnie), do Warszawy. Na dworcu kolejowym poinformowała mnie, że dzwoniła do osób z listy kontaktów i w sumie tylko jedna odebrała (o tym za chwilę)
Podziękowałem jej ślicznie i sięgałem po portfel aby wypłacić zwyczajowe znaleźne, które miałem zamiar dać spore, bo i telefon miał dużą wartość w tamtym okresie. Wywiązała się krótka "kłótnia". [O]na i [J]a:

[O] - Niech Pan nawet nie wyjmuje.
[J] - Należy się Pani. Uczciwie Pani postąpiła, więc jestem zobowiązany.
[O] - W takim razie niech Pan coś dla mnie zrobi.
[J] - ?
[O] - Jak kiedyś Pan znajdzie czyjąś własność, niech Pan zrobi tak samo jak teraz ja.

Byłem nią bardzo miło zaskoczony. I od tej pory, żyje we mnie postanowienie, że będę robił tak jak jej obiecałem.

Piekielny natomiast był mój [K]olega, do którego owa cudowna dziewczyna się dodzwoniła. Następnego dnia przychodzi do mnie:

[K] - Znalazłeś już telefon?
[J] - A skąd Ty o tym wiesz?
[K] - A no bo wczoraj dzwoniła do mnie taka jedna z Twojego numeru, i powiedziała, że znalazła, i żebym szybko Ci powiedział, bo wczoraj pojechała do Warszawy. Ale jakoś wyleciało mi z głowy. Sory...

Ale w sumie i tak nie zdołał mi zepsuć humoru.

telefon zguba znalazca