Czytając piekielnych przypomniała mi się pewna historia sprzed lat. Jako nastoletniemu pacholęciu zdarzało mi się jeździć na koncerty po Polsce. Jednego lata spakowałyśmy się we cztery i huzia, kierunek Poznań. Podróż pociągiem bez problemów, no i co tu teraz dalej? Oho, tramwaj. Wsiadamy do tramwaju, godzina jakoś 17-18. Dosłownie przystanek dalej tramwaj nagle po brzegi wypełnia horda szalikowców. Widać mecz się skończył... Ja twardo stoję przy oknie, robię po swojemu dobrą minę do złej gry, sprawdzam przystanki z mapą w łapach. Bojówki, martensy, szeroka bluza, włosy w kitkę, kostka na plecach, no po prostu ja w wieku nastoletnim. Idealny cel, może nie licząc moich przyjaciółek, szatanistyczno-pogańskich w długich sukienkach, które właśnie zbiły się koło mnie w ciasną grupkę i bardzo starają się nie oddychać. Do małych to ja nie należę, ale jak zdałam sobie sprawę, że dres za mną patrzy mi na mapę przez ramię (a mamy prawie 190 cm po tatusiu, oj mamy...), to i mnie zrobiło się jakoś jakby mniej fajnie. Jeden z szalikowców w dodatku przepchnął się do kolegi rozwalonego na siedzeniu i zasłonił mi kompletnie widok za okno, a przynajmniej tę resztkę przez którą wcześniej wyglądałam. Wyginam się, wyginam, co by jakoś dojść gdzie my u diabła jesteśmy, ale pytać naokoło nie zamierzam, życie mi jeszcze miłe.
- GDZIE!? - huczy nade mną ludzka wersja szafy trzydrzwiowej zza szalika.
- Ja tylko przez okno chciałam... - w myślach zastanawiam się który z planów awaryjnych trzeba będzie włączyć jak stracę pieniądze/komórkę/zęby/wszystkie z powyższych.
- Gdzie jedzie?
- Na wspaniałą...
- Do piekiełka?
- Ano...
- Do d**y ten klub. Dwa przystanki jeszcze.
I do kolegi przy oknie:
- Weź łysy się przesuń, przecież dziewczyna przez ciebie uja widzi. A od przystanka za baraki i w lewo. I niech się koleżanki tak nie trzęsą.

Zamurowało mnie, ale nie na tyle, żeby nie podziękować.
A na odchodnym zahuczało mi nad głową "Tylko się grzecznie bawić, nie mordować kotów".

koncert poznań