Jakiś czas temu mój znajomy Wietnamczyk przebywał służbowo w Krakowie. Postanowił więc mnie odwiedzić w Warszawie.

Tak więc kupił bilet na pociąg, przesłał mi wszystkie informacje odnośnie podróży (łącznie ze zdjęciem biletu) i udał się na dworzec PKP.

Niestety, podczas wsiadania do pociągu, ktoś ukradł mu portfel. Wiadomo - taka sytuacja to niemały kłopot, nie mówiąc już o tym że przebywa z dala od miejsca pochodzenia (Wietnam) czy zamieszkania (Irlandia). Wszystkie dokumenty, bilety, pieniądze...

No ale nic. Zgłosił to konduktorowi (na szczęście szybko znalazł kogoś, kto znał angielski i mógł go tłumaczyć). Konduktor zaś wezwał policję i wstrzymał pociąg do wyjaśnienia sprawy. Nie, nie zostawił mojego kolegi bez biletu i pieniędzy na peronie!
Policja przyjechała po około pół godzinie, spisano zeznania, itd... ale, jako, że jednak pociąg wciąż czekał, nie wystawiono dokumentu potwierdzającego zgłoszenie kradzieży (cóż, w Warszawie jeszcze raz pójdziemy na posterunek).

W pociągu żaden z pasażerów nawet słowem nie powiedział nic na temat tego, że pociąg w sumie był o godzinę opóźniony. Pewna miła pani kupiła koledze drugi bilet (choć nie musiała, gdyż miał on fotografię biletu).

Po przyjeździe do Warszawy policjanci na posterunku przy Dworcu Centralnym również byli dla nas bardzo mili i przyjęli zeznania bez obecności tłumacza przysięgłego (choć teoretycznie zeznania powinny być tłumaczone przez certyfikowanego tłumacza przysięgłego). Bez problemu też wydali zaświadczenie jakie było mojemu koledze potrzebne do ponownego wyrobienia dokumentów po powrocie do Irlandii.

Z tego miejsca chciałabym podziękować wszystkim pasażerom tego feralnego pociągu, jak również wszystkim innym zaangażowanym w tą historię. Jedna "przygoda", a tylu życzliwych ludzi!

P.S. Pomimo kradzieży, mój kolega bardzo miło wypowiada się o Polsce - ponoć nigdy nigdzie nie spotkał tylu pomocnych ludzi na raz.