Rok temu poznałem pewną dziewczynę. Pisaliśmy ze sobą, okazało się, że ją widziałem pół roku wcześniej, jak jej siostra robiła mi dready. Mieszkała niedaleko, więc przyjechała ze swoją koleżanką do mnie w marcu. Było fajnie, pochodziliśmy pośmialiśmy się. Zacząłem się przed Nią otwierać, opowiadać trochę o sobie (problemy finansowe, nie znam ojca, jestem sam z matką która mnie biła, nawet teraz jak mam 19 lat to mnie potrafi mocno pobić, byłem przy śmierci dziadka jak miałem 3,5 roku, babci jak miałem 13 lat, próby samobójcze od 8. roku życia, głodzenie się...). Zawsze mnie wspierała. W kwietniu pojechała ze mną na motoserce (oddałem krew, powygłupiałem się, ona też). Było naprawdę świetnie. Dwa tygodnie później do mnie przyjechała, wtedy poczułem do Niej coś wyjątkowego, nie umiałem tego opisać. W maju nie zdałem teorii na prawo jazdy, mama wściekła, ja ryczałem przy Last Resort Papa Roacha, ona mnie pocieszała. Później 3 razy nie zdałem praktyki na prawo jazdy - za dużo stresu. Bałem się pokazać w domu i powiedzieć, że znowu kasa jest potrzebna... Chciałem się zabić, skoczyć z mostu kolejowego do rzeki, byłem totalnie załamany. Na szczęście miałem ją. Zacząlem do Niej jeździć rowerem, było cudownie. Dwa miesiące później po próbach samobójczych powiedziałem jej, że ją kocham. W poniedziałek minie Nam 7 miesięcy jak jesteśmy razem. Jest dziewczyną moich marzeń, jest dla mnie najpiękniejsza, najwspanialsza, po prostu wyjątkowa i oby to ta jedyna. Oprócz gitary, starego roweru, wielu koralików na szyję, świetnej podkoszulki którą dostałem na urodziny otrzymałem to czego tak bardzo potrzebowałem: wsparcia, świadomości, że jestem potrzebny, poczucia bycia kochanym. Dzięki Niej myślę pozytywnie, uśmiecham się i dzięki Niej żyję. Na urodziny dałem jej pierścionek który zostawiła mi babcia. Zostawiła mi go, abym dał go wyjątkowej osobie i do takiej trafił.

miłość