Wczoraj miałam cudowny przykład tego, że wspaniali ludzie wciąż istnieją i są tuż obok. Zapewne niektórzy nie zobaczą w tym nic wspaniałego, ale do rzeczy.
Choroba, matura, ładna pogoda i zamknięcie w domu swoje zrobiły i siedziałam ze sporym dołkiem przed komputerem, pisząc przyjacielem. Kiedy usłyszał, że nie czuję się najlepiej, pierwszym pytaniem było, czy chcę pogadać. Cóż... no zawsze mogę się wypisać, więc pewnie. Ale nie... na pisaniu to nie polegało, bo choć było po 22 to zadzwonił i rozmawiał ze mną przez godzinę, słuchając moich żali i pocieszając. I to była najmilsza rzecz, jakiej w ostatnim czasie doświadczyłam.
Nie wiem czy to kiedyś przeczytasz, ale jeśli tak, to chciałabym żebyś wiedział, że to naprawdę wiele dla mnie znaczy, bo z reguły "przyjaciele" mieszkający dwa domy dalej nie mają czasu wpaść na godzinkę, jeżeli czegoś nie potrzebują.

rozmowa