W zeszłym roku podczas pobytu w Kętrzynie postanowiliśmy z kolegą udać się do pobliskiej wioski Gierłoż, aby zwiedzić Wilczy Szaniec, byłą wojenną kwaterę Hitlera, z której przez lata zarządzał on III Rzeszą. Poszperaliśmy trochę w internecie i opracowaliśmy plan wycieczki: dojazd autobusem, zwiedzanie pierwszej części kompleksu, posiłek w restauracji na miejscu, dalsze zwiedzanie i powrót do Kętrzyna, również autobusem.
Po dojechaniu na miejsce zakupiliśmy bilety, sprzedający pan uparł się, że sprzeda nam ulgowe, mimo że gorąco zapewnialiśmy, że od dawna żadne z nas studenciaki i nijak tańsze bilety nam się nie należą. Pan jednak nalegał, cóż, podziękowaliśmy rozradowani, zaopatrzyliśmy się w przewodnik i zagłębiliśmy w żelbetowe ruiny.
Dochodziła piętnasta, gdy głodni i umęczeni nacisnęliśmy klamkę restauracji. Zamknięto ją nam przed nosem. Cóż, Wielki Czwartek, komu by się chciało pracować, jak niepyszni przeszliśmy na drugą stronę szosy, by zobaczyć kolejne obiekty.
Burczało nam w brzuchach, gdy po powrocie przed restaurację przekonaliśmy się, że autobus w kierunku Kętrzyna odjeżdża dopiero za dwie godziny. Pusto, wydawało się, że wszyscy już odjechali, byliśmy skazani na głodowanie.
Wtem na parkingu pojawił się starszy pan, jak się okazało przewodnik. Postanowiłam użyć swojego uroku osobistego i poprosić, by nas podwiózł. Pan przewodnik z bólem serca powiedział, że jedzie tylko do pobliskiej wioski, ale może nas tam podrzucić. Już mieliśmy zwiesić nosy na kwintę, gdy Pan ów zatrzymał wyjeżdżający z lasu samochód terenowy, w którym znajdowali się trzej postawni mężczyźni ubrani w moro. Przestraszyliśmy się nieco, gdy zamachali do nas i zaprosili do środka. Podziękowaliśmy przewodnikowi i ulokowaliśmy się w samochodzie. Okazało się, że ci panowie to opiekunowie Wilczego Szańca, pracujący nad usprawnieniem niektórych sprzętów z czasów wojny. Podwieźli nas do samego centrum Kętrzyna, mimo że nie było im po drodze, a sama podroż była czystą przyjemnością.
Dziękujemy.

Wilczy Szaniec