Tego gestu nie zapomnę do końca życia.

Z powodu bardzo bolących pleców praktycznie ślimaczym tempie wracałam do domu. Ledwo stawiałam krok za krokiem, praktycznie z każdym metrem ból nasilał się jeszcze bardziej. W końcu po przejściu 200 metrowego kawałka między jednym budynkiem wydziału a drugim zatrzymałam się, aby odpocząć. Wtedy zobaczył mnie pan doktor, który dopiero przyjechał na wydział, bo miał zajęcia z innym rokiem. I mimo iż miał mieć zajęcia za chwilę, Pan doktor zlitował się nade mną, powoli doprowadził do samochodu, po czym pomógł wsiąść i praktycznie odwiózł pod sam dom. Dzięki niemu szybciej dotarłam do domu i krócej cierpiałam z powodu bólu. Jeszcze raz dziękuję.